Eski aşk pas tutmaz

Daniel “Özellikle de büyükbabamın Nova Milano’daki çiftliğine yaptığımız ziyaretler çok maceralı geçiyordu” diye hatırlıyor. Büyükbabası aileyi her zaman in Caxias do Sul’dan alırdı. Yaklaşık 500.000 nüfuslu bu şehir, Brezilya’nın güneyindeki Rio Grande do Sul eyaletinin başkenti olan Porto Alegre’ye 110 kilometre uzaklıkta. Büyükbabası aileyle birlikte Farrouphilha ilçesinde hafta sonları bir çiftlik işlettiği Nova Milano kasabasına giderdi. Yaptığı sürüşlerde ailenin yedi veya sekiz üyesinin hepsini General Motors’a ait Opel Kadett karavanın Brezilya’ya özgü bir sürümü olan Marajó’suna sığdırabiliyordu: Yetişkinler önde ve bagajda en az iki çocuk otururdu.

Daniel 1980’li yıllardaki Marajó’dan çok daha önce eski arabaları onarma ve restore etme ­konusundaki ilgi duymaya başlamış. “Ben, Rio Grande do Sul’un iç bölgesinde bulunan Ijuí’de doğdum. Burası Porto Alegre’ye yaklaşık 395 kilometre uzaklıkta ve tarım yapılan bir yer. Televizyonda sık sık traktör ve biçerdöver ­reklamları görürdük. Annem bugün bile hala söylediğim ilk kelimenin ‘tarım makinesi’ olduğu şakasını yapar” diyor. Daniel’in büyükbabası traktörlerini küçük arazisinde kendisi onarıyordu. Daniel sık sık onu onarım yaparken izlerdi ve bu makineleri çalıştıran teknolojiye aşık olmuş.

Henüz araç kullanamayan bir genç olarak önce bisikletlerle enerjisini atmış. Arkadaşlarıyla birlikte bisikletlerinin sağını solunu değiştiriyor ve nasıl hoşlarına gidiyorsa o hale getiriyorlardı. “Tekerlekleri boyardık ve bizim evde tamir ederdik” diye hatırlıyor. Ancak bisikletlerden daha çok ilgisini çeken şey motorlardı. Bu nedenle 15 yaşında çalışmaya başladı ve ilk arabası için para biriktirdi: Brezilya’da “Fusca” olarak bilinen bir Vosvos. Vosvos’la birlikte otomobillere ve motorlara karşı tutkusu da artmış. “İlk başlarda diğer Vosvos hayranlarıyla buluşuyordum. Daha sonra ‘Caxias Fusca Clube’ adında yerel bir Vosvos kulübü kurduk. Anne babamla birlikte Caxias do Sul’da oturduğumuz mahallede tüm dostlarımızın ve komşularımızın birer Vosvos’u vardı. Arabaları hep kendimiz onarırdık, çünkü yedek parça ve otomobil tamircisi çok kolay bulunmuyordu. Yedek parça bulmak için hurda alanlarında saatlerce kaldığımı bilirim” diyor Daniel.

Bugün Daniel’in bir tane 1984 Ford F-100 kamyoneti ve bir tane de on yıl daha eski olan ve şu anda favori arabası olan, Brezilya’da VW kombi olarak da anılan bir VW minibüsü var. Daniel, Brezilya’da veya yurt dışında uygun bir parça bulamadığında yılların deneyimi ­sayesinde kendisi yedek parça üretebiliyor. ­Yıllarca babasının garajı Daniel ve arkadaşlarının buluşma yeri olmuş. Ancak evlendiğinden ve başka bir eve taşındığından bu yana artık Daniel’in evinden sekiz kilometre uzaklıkta bulunan Caxias do Sul’daki bir atölyede buluşuyorlar.

Kendisi gibi klasik arabalara meraklı olan arkadaşları ve Daniel’e bu atölyede sık sık rastlamak mümkün. Bu atölyede yaklaşık 380 metrekare alanda sekiz araba ve birçok yedek parça için yer var. Zamanla Daniel ve arkadaşları hidrolik bir kaldırma platformu, bir boyama kabini ve bir lehim ­sistemi kurmuş. “Atölye çok profesyonel bir donanıma sahip. Esas mesleği olarak burada çalışan kulüp arkadaşlarımdan biri buraya ‘South Custom Garage’ adını verdi.” Burada otomobiller ve donanımlarının yanında gaz pompaları ve jantlar gibi eski arabalar için birçok yedek parça da var.

Burası hafta içinde profesyonel bir servis atölyesi, hafta sonunda ise Daniel ve arkadaşları yeni fikirler üzerinde çalışıyor. Bir şeyler söküp takmaya başlamadan önce her zaman aralarında konuşuyorlar. Daniel, “Yeni veya devam eden projeler hakkında fikir alışverişi yapıyoruz, herkes fikirlerini sunuyor ve sonra da işe koyuluyoruz” diye açıklıyor. “Atölyede en çok hoşuma giden şey ise arkadaş olarak yaptığımız iş birliği” diye ekliyor. Atölyede çoğunlukla beş kişi oluyorlar, arkadaş grubunun ise on üyesi var. Daniel, “Aynı anda farklı projeler üzerinde çalışıyor olsak da sürekli birbirimize yardım ediyor, birbirimize ipuçları veriyor ve şakalaşıyoruz; özellikle bu konuda çok iyiyiz” diyor. Kendisiyle aynı tutkuyu paylaşan arkadaşlarının açık bir hedefi var: “Arabaları daha iyi bir hale getiriyoruz, ama bunu yaparken aracın özünü korumak istiyoruz.” COVID 19 pandemisi, özellikle de sokağa çıkma yasağı, 2020 yılında durumu bir süreliğine değiştirmişti. Arkadaş grubu, Haziran 2020 sonuna kadar garajda çalışmadılar. Artık tekrar buluşuyorlar, ancak birlikte çalışırken maske takıyorlar.

Daniel Vosvos’unu hala çok sevse de artık en büyük sevgiyi VW minibüsüne karşı besliyor. Bu minibüsle en büyük macerasını 2009 yılından 2010 yılına girerken yaşamış. Daniel ve Vosvos kulübündeki arkadaşları, Patagonya’ya doğru bir yolculuk yapmaya karar vermişti. Bu yolculuğu “Fuscaustral” olarak adlandırıyorlar. Bu bölge, Güney Amerika’nın en güneyinde Arjantin ve Şili arasında kalıyor ve Caxias do Sul’dan yaklaşık 1.600 kilometre uzakta. “Seyahat ve lojistik hakkında bir yıl boyunca plan yaptık.”

VW minibüs mükemmel bir durumda değilmiş, ama Daniel bunu ancak seyahat sırasında fark etmiş. “Brezilya-Arjantin sınırını geçtikten kısa bir süre sonra bir lastiğimiz arızalandı. ­Ancak yanımda altı lastik olduğu için o kadar da kötü değildi.” 960 kilometre sonra bir sonraki sorun ortaya çıkmış: Minibüs, Arjantin’de ­genellikle saf halde olan benzinle başa çıkamamış – Brezilya’da benzine yüzde 27 oranında etanol karıştırılır – ve çalışmamış. Daniel motoru yolda yeniden ayarlamak zorunda kalmış. 1.930 kilometre daha gittikten sonra bir sonraki terslik ortaya çıkmış: Daniel, “Marş motoru bozuldu ve yedek parça ya da tamir etme olanağı bulamadık” diye üzüntüyle anlatıyor. Bu nedenle arkadaş grubunun seyahatin tamamında harekete geçirmek için VW minibüsü itmesi gerekmiş. 23 gün ve 9.600 kilometreden fazla bir mesafeden sonra tekrar eve döndüklerinde Daniel yoldaşını öylece yüz üstü bırakmak istememiş. Tam tersine. “Motoru tamir etmek zorundaydım. Ben de her şeyin yenisini yapmaya karar verdim. Aracın zeminiyle başladım ve kendime hedef olarak minibüsün tamamını baştan yapmayı koydum” diye anlatıyor.

Grubun en son macerası, pandemiden önce, Ocak 2020’de gerçekleşti. Varış noktası, Şili’deki Atacama çölüydü. Bu nedenle yolculuğa “Fuscatacama” adını vermişler. Bu kez VW minibüs evde kaldı ve Daniel F-100’üyle yola çıktı.

Daniel mesleğinde de bu kadar inatçı. On iki yılı aşkın bir süredir Caxias do Sul’daki GF Machining Solutions’ta çalışıyor ve tesisteki makineler için teknik destek sağlamaktan sorumluydu. “Her departmanın kendi uzmanı bulunan São Paulo’dan farklı olarak burada güneyde tüm departmanlar için çalıştım ve birçok konudan anlayan, çok yönlü bir teknisyendim.” Daha sonra ­Daniel’in kariyeri satışa doğru yöneldi. Bugün kendisi GF Machining Solutions Brezilya’da satış asistanı ve tam zamanlı işinin yanı sıra boş zamanlarında hukuk eğitimini tamamlıyor.

Daniel bunların yanında arkadaşlarıyla birlikte eski otomobilleri korumaya ve modifiye etmeye de vakit buluyor. “Hafta sonları buluşuyor ve her zaman harika zaman geçiriyoruz: Arabalarımız üzerinde çalışıyoruz, biraz sohbet ediyoruz ve Rio Grande do Sul’a özgü sıcak bir içecek olan Chimarrão içiyoruz” diyor. Koronavirüs pandemisi nedeniyle, hafta sonu buluşmalarına bir süre ara verilmişti. Arkadaşının atölyesi, atölye sahibi kapalı kapılar arkasında çalışmaya devam etmiş olsa da 2020 yılının ilk iki ayında kapalı kaldı. Haziran 2020’de ev ofisten çalışmak Daniel için en nihayetinde sona erdi. “Tekrar evden dışarı çıkmaya ve cesaret kazanmaya başladım. Arabalarım üzerinde çalışmak için Cumartesileri tekrar atölyeye geldim. Artık mangal veya grup buluşmaları düzenlemiyoruz, ama yeniden birlikte hobimiz üzerinde çalışıyoruz” diye anlatarak garajda arkadaşlarıyla çok eğlendiği ve arkadaşlarıyla Rio Grande do Sul’a özgü sıcak bir içecek olan Chimarrão paylaştıkları zamanları hatırlıyor. Bu içecek ağızdan ağza uzatıldığı için artık bu düşünülemez bile. Daniel, “Zor zamanlardan geçsek de her şeye rağmen birlikte geçirdiğimiz zamanın tadını çıkarıyoruz; arkadaş olmak budur” diyor.